این سیاست، به جز شبکه پرتراکم 3 بقیه شبکه‌های پخش‌کننده سریال (یک، دو و تهران) را به رقابتی پنهان واداشته است به‌گونه‌ای که شبکه یک بعد از پخش سریال ولایت عشق با جدیت تمام پخش سه‌گانه پلیسی کلانتر را دنبال می‌کند، شبکه2 با اتمام آثار پلیسی ساخت فخیم‌زاده به یاد در پناه توی حمید لبخنده افتاده و شبکه تهران هم پس از پایان پخش مجموعه روز رفتن پخش سریال پای پیاده را در دستور کار قرار داده است. البته این نخستین باری نیست که تلویزیون ساعاتی از زمان شبکه‌های خود را به پخش آثار تکراری اختصاص می‌دهد.
در سال 87 علاوه بر تکرار مجموعه روزگار جوانی از شبکه تهران، برنامه خانواده شبکه یک هم که دیگر کفگیر سریال‌های ظهرگاهی‌اش به ته دیگ خورده بود مجموعه خاطره انگیز آینه (غلامحسین لطفی) را بازپخش کرد اما به شکل جسته و گریخته و نه به سبک و سیاق فعلی که پخش مجموعه‌های تکراری به سیاست ثابت و پایدار سیما تبدیل شده است.
اینکه در هیاهوی مقابله با شبکه‌های ریز و درشت ماهواره‌ای که به شکل شبانه‌روزی سریال‌های تازه (گیرم با کیفیت متوسط به پایین) به خورد مخاطب می‌دهند، بر استراتژی پخش آثار تکراری تمرکز وجود دارد، خود بحثی است جداگانه که فرصتی دیگر می‌طلبد اما می‌توان همین رویکرد جاری را هم با برنامه‌ریزی بهتر و حساب‌شده‌تر ساماندهی کرد تا به جای شیوه فاقد برنامه و باری به هر جهت فعلی که با حداکثر تعمق هم نمی‌توان به فرمولی برای انتخاب سریال‌های پخش شده و در دستور پخش رسید، یک خط‌مشی حساب‌شده و مبتنی بر منطق برای اینگونه مجموعه‌ها برگزید و به‌عنوان مثال از باز پخش سریال‌های مربوط به دهه شصت که قدمت بیشتری دارند و بدون تردید بخش عمده‌ای از جمعیت حال حاضر کشور که متولدین دهه هفتاد به بعد هستند و خاطره‌ای از آنها ندارند شروع کرد و بعد دهه به دهه جلو آمد و به مجموعه‌های مربوط به چند سال پیش رسید نه اینکه سریال‌هایی مانند روز رفتن و کلانتر 2 را که هر دو در سال 85 روی آنتن رفته بودند و احتمالاً فقط خردسالان خاطره‌ای از آنها ندارند با فاصله زمانی تنها 5 سال بازپخش کرد، البته در این میان از یک نکته مهم هم نباید غافل ماند و آن هم این است که قدمت و تعلق به دهه‌های گذشته نباید به‌عنوان تنها فاکتور برای انتخاب آنها به‌عنوان سریال تکراری درنظر گرفته شود و حتماً و لزوماً باید به این نکته توجه شود که آیا سریال مورد نظر واجد جذابیت‌ها و ویژگی‌های لازم برای تکرار است و آیا با تکرار آن می‌توان دست کم به همان هدف جلب رضایت بینندگان قدیمی‌تر سیما از طریق برانگیختن خاطرات آنها دست یافت یا اینکه سریال مورد نظر در همان زمان پخش اول خود هم بیننده آنچنانی نداشته است؟ وقتی که مجموعه‌های خاطره‌انگیزی مانند مثل آباد، سایه همسایه و هزار دستان از میان آثار دهه شصتی و عطر گل یاس، آپارتمان و سرنخ از مجموعه‌های دهه هفتادی هنوز بازپخش نشده‌اند پخش فله‌ای و بی‌حساب و کتاب آثار دهه هشتادی چندان منطقی و معقول به‌نظر نمی‌رسد!
